ნეონის ქვეშ

საღამო თბილისში არასდროს იწყება ერთსა და იმავე დროს.
ზოგისთვის ეს უბრალოდ დღეა, რომელიც მთავრდება, ჩემთვის კი დასაწყისია. ქალაქი ღამით თავის ნამდვილ სახეს აჩვენებს. დღის ხმაური თითქოს ქრება, მაგრამ სინამდვილეში სხვა რიტმში გადადის უფრო ღრმა, უფრო გიჟურ და უფრო სენსუალურში.

კლუბისკენ მიმავალ ქუჩაზე ისევ ჩემს გაცრეცილ ბათინკებს მივყავარ. ვგრძნობ, რომ ზაფხულის სიცხე სადღაც ქრება და მის ადგილს ნეონის შუქების სითბო იკავებს. ყურსასმენებში აღარ მჭირდება ბითი, ქუჩის საუნდი მაქვს: ვიღაცის ხმამაღალი სიცილი, მოპედის გრუხუნი, სადღაც შორიდან ქუჩის ძაღლის ყეფა, რომელიც გამვლელს გაეკიდა.

კლუბის რიგში ვდგავარ. ყველას თავისი ამბავი აქვს: ვიღაც შეყვარებულივით ეკვრის ჩემს სხეულს, ვიღაც თვალებით მესაუბრება, ვიღაც კი უკვე ცეკვავს.
მე ისევ ვაკვირდები.
სწორედ ეს არის ურბანული საღამოს ჩემი საყვარელი ნაწილი — დაკვირვება ქუჩასა და ხალხზე, სანამ ყველაფერი ერთ რიტმად გადაიქცევა.

კლუბში კიბით ჩავდივარ. ჰაერი მაშინვე იცვლება. ბასის პირველი დარტყმა პირდაპირ გულში მხვდება. სხეული თავისით იწყებს მოძრაობას, თითქოს მანამდე რაღაცას ელოდა, თითქოს სწორედ ეს სჭირდებოდა.
ღამის თბილისი ასეთია — არ გაძლევს შანსს, რომ პასიური იყო. თუ აქ ხარ, შენც მისი ნაწილი ხდები.

ცეკვაში დრო არ არსებობს. უცნობი ადამიანები ისე გეხებიან, თითქოს უკვე იცნობთ ერთმანეთს. თვალებით საუბრობ, თითებით რიტმს მიჰყვები და ხვდები, რომ არც სიტყვებია საჭირო, არც სახელები.
ეს არ არის უბრალოდ ღამე. ეს რიტმი ქალაქის გულშია და თუ ერთხელ ჩართე, ვეღარასდროს გააჩერებ.

დილამდე ყველაფერი შეიძლება მოხდეს: ახალი მეგობარი, მოულოდნელი მზერა, ღიმილი, ან უბრალოდ ერთმა ტრეკმა შეიძლება შეცვალოს ყველაფერი.
მაგრამ მე ვიცი — რაც არ უნდა მოხდეს, ყველაფერი მაინც რიტმში ჩაჯდება.

ღამე თბილისში ყოველთვის იმპროვიზაციაა.
სწორედ ამიტომ მინდა, რომ მეც მისი ნაწილი ვიყო და შენ შეგიძლია გამომყვე.