ბითიდან დაწყებული დღე

არც დილის ყავამ და არც მობილურმა, ამჯერად ქალაქის ხმაურმა გამაღვიძა.
სადღაც შორიდან წამოსული ძრავის გრუხუნი, ქუჩაზე მიმავალი მოტოს წრიპინი და ბასის ბგერები — ჯერ თითქოს ბუნდოვნად ისმის, მერე კი პირდაპირ ჩემს ოთახში შემოდის.

ფანჯარასთან მივდივარ. თბილისი იღვიძებს. არა მზით და სიმშვიდით, არამედ რიტმით. დილის თბილისს ჩქარი პულსი აქვს და ამ დარტყმაში რაღაც მაგიურ, ჩემზე მორგებულ ხასიათს ვიჭერ.  მინდა ისევ საბანში შევძვრე, მაგრამ ქალაქი მეძახის, არა ხმამაღლა. ამ ძახილს სმენით ვერ გაიგებ, გრძნობით უნდა მოუსმინო. ჩემთვის ეს ქალაქის ხმაა, რომელიც მეუბნება "გამოდი, რაღაც აუცილებლად შეგემთხვევა".

ყავის აპარატიც კი დუმს, თითქოს არ უნდა რიტმის გაფანტვა. მე კი უკვე ვიცვამ. არსად მეჩქარება, უბრალოდ გარეთ გასვლა მომინდა. თბილისის ოდნავ მტვრიან, ხმაურიან, რომანტიკულ ქუჩებში ფეხით ხეტიალი. ჩემი ბათინკებიდან ერთ-ერთს ვირჩევ, ცოტა გაცრეცილს; მგონია, რომ სწორედ ეს განასახიერებს ჩემს გზას. ყურსასმენებში ნაცნობ მელოდიას ვრთავ - ბითი, დაბალი ბასი.. აი, ზუსტად ისეთი, როგორიც დილის რვა საათზე თბილისს აქვს.

ამასობაში სარკეში ვიხედები. სათვალეს ვიკეთებ — არა ვარდისფერს. არასდროს ვათვალიერებ ამ ქალაქს ვარდისფერი სათვალით. ჩემი სათვალე ურბანულია - შავი, ოდნავ უხეში ფორმის, ჩამონგრეული კედლების და დანგრეული ხიდების ტონალობაში. სანამ სხვები ფიქრობენ, რომ ანდერგრაუნდ კულტურა მხოლოდ არტისტებს ეკუთვნით, მე ყოველ გრაფიტში თავგადასავალს ვხედავ და ვისმენ მელოდიას, რომელიც რაღაცას მიყვება.

გავდივარ ქუჩაში. ჰაერი გაზავებულია ბენზინის, სიცხის და სიგარეტის ნარჩენებით სავსე საფერფლის სუნით.  ყველა ეს სუნი ამ ქალაქის ნაწილია, ყველა ამ სუნს ვიღებ. ღამის კლუბის რიგში დგომა, ქუჩაში მიმავალი ბიჭების ხმამაღალი საუბარი, ხიდის ქვეშ მოცეკვავე თინეიჯერები, თუ ცოტა ასაკში შესული ადამიანების დაკვირვებული მზერა ქუჩაში. აქ რაღაც ყოველთვის დაუსრულებელია. გზაზე ცარიელი ბოთლი გდია, ვიღაცას გასაღები დაუვარდა ისე, რომ ვერც კი შეამჩნია,  მოპირდაპირე მხარეს კი ტიპს უდიდესი პერანგი აცვია და თმაში ლურჯი კლიპი უკეთია. არავის არაფერს ვეუბნები, მაგრამ ყველაფერს ვაკვირდები. სწორედ ეს არის ურბანული დაკვირვების მაგია - ქალაქს უსმენ და შენც მისი ნაწილი ხდები. უბრალოდ უნდა მიჰყვე რიტმს.

ქუჩაში ვხვდები ადამიანებს, ოდნავ ჩაცვენილი თვალებით, მაგრამ იმ ენერგიით, რაც მხოლოდ მათ გააჩნიათ - მათ, ვინც ღამით ცხოვრობს. თითქოს სიტყვები ზედმეტია - მზერა საკმარისია. ერთხელ რომ მიხვდე, რა ენით საუბრობს ურბანული კულტურა, მერე აღარასდროს აგერევა სხვაში. ეს არ არის ჩაცმულობა, ან უბრალოდ მუსიკა - ეს განწყობაა. საღამოობით ჩაბნელებულ კიბეზე ჩამოჯდომა, გზაზე ჯიუტად გადასვლა მაშინაც კი, როცა შენი გზა არაა - რაღაც მომენტში არ აქვს მნიშვნელობა წესებს. ქურთუკი, რომელიც გაიცვითა ახლა უკვე ავთენტურია; ფეხსაცმელი, რომელიც ფერს იცვლის ყოველი წვიმის მერე ჩემი რუკაა.

ამ ფიქრებში გართული სადღაც თბილისის ძველ უბანში აღმოვჩნდი.  რატომ არ ვიცი. რაღაცას ვეძებ ალბათ. კიდევ ერთ აკუსტიკურ დარბაზს, კიდევ ერთ ბიტს, კიდევ ერთ ადამიანს, რომელიც ამ ყველაფერს ისე იგრძნობს, როგორც მე. მეტროდან ამოსული ბგერები და შავი ჯინსები. ვიღაც უცნობმა გამიღიმა. არ ვიცი ვინაა, მაგრამ ჩვენი მზერა ერთმანეთს ჰგავს - ორივე ურბანულია.

ბილბორდები ქუჩაზე რაღაცას ჩურჩულებენ, შრიფტების დიზაინში ვკითხულობ მესიჯს - "ეს ქალაქი შენი სცენაა". სანამ სხვები ქალაქს ვარდისფერი სათვალით უყურებენ  - “სილამაზე, სიმშვიდე, ტკბილი თბილისი” - მე ამ ქალაქს აღვიქვავ როგორც ბნელ კუთხეს, რომელსაც მწვანე ლაზერი მიანათეს. ჩემი სათვალე ანდერგრაუნდია და ამ სათვალით ყველაფერი უფრო ცხადია. 

სადღაც, რომელიღაც ქუჩის კედელზე წავიკითხე— “საკუთარი რიტმით იარე” — ეგ ჩემი ლოზუნგია. დღეს თბილისში ვარ, ხვალ შესაძლოა სადღაც სხვაგან ვიყო, მაგრამ ურბანული რითმი თან მიმაქვს. იქ, სადაც დილას ისევ გამაღვიძებს ძრავების გრუხუნი, ისევ ჩავიცვამ ბათინკებს, მიუხედავად იმისა, რომ ზაფხულია, ისევ გავიკეთებ ყურსასმენებს და გავალ ქუჩაში. ჩემთვის ეს უბრალოდ ჩაცმულობა არ არის. ეს პოზიციაა. ხედვაა. სამყაროს ფილტრია. ვინც მეტყვის ვარდისფერი სათვალით უყურებ ცხოვრებასო მე ვუპასუხებ, რომ მე სხვა ფერის სათვალე მიკეთია, რომ ჩემი ხედვა ურბანულია, რომ მე სამყაროს ასეთი თვალით ვუყურებ.

ზოგჯერ ვგრძნობ, რომ ყველაფერი ზედმეტია, გარდა იმ სიმღერისა, რომელიც ზუსტად ახლა უკრავს ჩემს ყურსასმენებში.

და როცა ჩემი თვალები ქალაქს ეჩეხება და ისიც მიყურებს ვხვდები, რომ ეს ყველაფერი ჩემთვის კი არაა… არამედ ეს ყველაფერი თავად მე ვარ - და შენ შეგიძლია გამომყვე.